‘Ik zie wel eens beren, maar ik kan ook schieten hoor!’

We hebben net het eierenspel gemist. Meester Hans komt ons op het schoolplein tegemoet en vertelt ons met de pret nog in zijn ogen hoe jammer dat is. De kinderen hadden rauwe eieren op allerlei creatieve manieren verpakt, waarbij het de uitdaging was om ze heel te laten tijdens een reis van het dak naar beneden. Vooral de parachuutjes hadden goed gewerkt, vertelt Hans. Een blond meisje met een ei in haar handen hangt om hem heen en probeert zijn aandacht van ons af te leiden. Ze wil weten wat ze nu met haar ei moet doen – het heeft de reis blijkbaar overleeft. ‘Geef het maar,’ zegt meester Hans, ‘en breng jij deze mensen dan maar even naar de binnentuin.’

We volgen haar vlugge stapjes door de gangen. Ik probeer haar niet kwijt te raken terwijl ik de sfeer absorbeer en me laat meenemen in alles wat ik zie. Heel veel kinderen, rennend, elkaar ontwijkend; tekeningen; kapstokken vol groene luizencapes; boeken; gekleurde slingers; open deuren met leslokalen erachter; uitpuilende kasten en lades met naambordjes ‘samen’, ‘getal’, ‘doe’, ‘muziek’; een altaartje met een kaars en een gedenkboekje erop; kleurige slingers; aquaria; grote mensen met kratten in hun handen; een doos kiwi’s; … Het blonde meisje zigzagt zich erdoorheen en wij volgen.

In de tuin staat ze stil. Ze draait zich om en met een korte knik laat ze ons staan tussen de kippenren en het konijnenhok, in een kakofonie van kinderstemmen. Een deur slaat open en Erwin Vos, directeur van de school, komt ons lachend tegemoet. Welkom op ’t Heem.

Er is hier veel ambitie, veel daadkracht, veel hard werken en enthousiasme, maar er zijn ook veel remmende factoren. Zo groeit de school uit haar voegen: in sommige lokalen zit de helft van de kinderen met de rug naar het bord omdat het anders niet past, het is overal vol, en veel dingen staan op wielen zodat ze verplaatst kunnen worden als de ruimte op een andere manier nodig is. Het gebouw zou ook wel wat onderhoud kunnen gebruiken, maar de betrokken gemeentebeambte komt vooral opdraven als er een lintje geknipt moet worden.

Heeft de gemeente dan geen oog voor de prachtige ontwikkelingen en de sterke visie die deze school laat zien? Misschien wel. Maar de wethouder met onderwijs in zijn portefeuille is een christendemocraat. En hoe onvoorstelbaar ook, een openbare school als ´t Heem heeft daar blijkbaar last van. Visie zonder godsvrucht is blijkbaar toch iets minder waard.

Er liggen plannen voor een prachtige natuurtuin, maar de offerte voor de aanleg viel tegen. ‘Kan er dan niets met sponsoren?’, vraag ik. Dat blijkt lastig, want wettelijk is het zo geregeld dat scholen niet gesponsord mogen worden als er een tegenprestatie bij de sponsoring hoort. En een sponsor vindt het toch meestal pas interessant als tenminste zijn naam ergens vermeld mag worden…

De grote ambities van de school kunnen misschien niet allemaal waargemaakt worden, maar ’t Heem geeft op een hele goede manier en met veel elan vorm aan de invulling van alles wat wel kan. En dat is heel veel.

Aan het eind van ons gesprek zeg ik vragend: ‘Je ziet niet zoveel beren op de weg …’ Lachend antwoord Erwin: ‘Nou, soms wel. Maar ik kan ze ook schieten hoor!’

Finn Minke, Cultuurnetwerk Nederland